
Aktualności
Spotkanie z Kurpiami u bibliotekarek
plakat łyse 2016r.20 marca 2016r. ZAPRASZAMY na wyjazd do Łysych, weźmiemy udział w Niedzieli palmowej.
wszystkie informacje plakat łyse 2016r.
W biurze 11.02.2016r. Panie prowadzące biblioteką naszego Koła przygotowały spotkanie na temat Kurpi, poczęstowały nas tradycyjną kurpiowską potrawa rejbokami (kluski ziemniaczane). Mieliśmy okazję wysłuchać historii o zwyczajach Kurpi, obejrzeć stroje z tego regionu.
Mianem Kurpiów określa się zarówno region kurpiowski, jak i zamieszkujących w nim ludzi. Region kurpiowski to tereny Puszczy Zielonej, położone pomiędzy rzeką Narwią a byłymi Prusami Wschodnimi. Wschodnią granicę Kurpiowszczyzny wyznacza rzeka Pisa, zachodnią natomiast-Orzyc. Puszcza Kurpiowska nie tworzy i nie tworzyła w historii wyodrębnionej jednostki terytorialnej. Obecnie znajduje się na terenie trzech województw: mazowieckiego, podlaskiego i, w niewielkim zakresie, warmińsko-mazurskiego
Osadnictwo na terenie Puszczy zaczęło się dopiero w XVI w. Kurpie przez długi czas zajmowali się gospodarką leśną i zajęciami z tym związanymi. Byli znakomitymi bartnikami i myśliwymi. Już w XIX w. mieszkańcy Puszczy Zielonej byli określani przez sąsiadów jako Kurpie. Nazwa ta pochodziła od rodzaju noszonego przez nich obuwia, zwanego „kurpiami”. Sami mieszkańcy Puszczy woleli nazywać siebie Puszczakami. Kurpie od samego początku osadnictwa posiadali specyficzne prawa. Mianowicie nie będąc ani szlachtą ani chłopami, rządzili się własnym prawem i podlegali jedynie królowi polskiemu.
Kurpie zawsze brali czynny udział w życiu politycznym kraju. Już w czasie „potopu szwedzkiego” samozwańcze oddziały zagrodziły drogę w głąb kraju wojskom Karola Gustawa. Następnie brali czynny udział zarówno w Powstaniu Listopadowym jak i Styczniowym, obu wojnach światowych i ruchu oporu w czasie II wojny. Bohaterstwo i patriotyzm Kurpiów znalazły odzwierciedlenie w poezji i literaturze. Pisał o nich Henryk Sienkiewicz, Maria Konopnicka, Henryk Syska i inn
Peryferyjność położenia w stosunku do innych części kraju, zamieszkiwanie sąsiednich terenów przez obcych kulturowo mieszkańców: szlachtę i chłopów po polskiej stronie, a mazurskich protestantów po pruskiej, a także niedostępność terenów puszczańskich spowodowały wykształcenie przez Kurpiów bogatej i niepowtarzalnej kultury, wyrażającej się w mowie, śpiewie, tańcach, obyczajach, wyrobach ludowych, budownictwie.
Głównymi ośrodkami regionu są Kadzidło, Łyse, Zbójna, Myszyniec i Ostrołęka. Imprezy folklorystyczne takie jak Palma Kurpiowska, Miodobranie i Wesele Kadzidlańskie znane są szeroko w Polsce.
Wielkanoc – palmy do tradycji należy robienie dużych palm wielkanocnych sięgających niekiedy wysokości kilku metrów. Najpiękniejsze i największe zostawały w kościele do następnych świąt, inne po poświęceniu zdobiły domowe ołtarzyki. Największe palmy wielkanocne powstają we wsi Łyse. Sięgają one czasem wielkości 7-8 metrów. Wysokość palm wiąże się z wierzeniami, iż po zjedzeniu kilku baziek wierzbowych zabezpieczało przed bólem gardła. Same zaś palmy chroniły dom przed złymi duchami, dlatego też były takie wysokie.
Region kurpiowski, o tak bogatej i żywej kulturze, położony na czystych obszarach na terenie tzw. Zielonych Płuc Polski – staje się pod względem kultury, turystyki i wypoczynku, jednym z najbardziej atrakcyjnych obszarów Polski i Europy.
Dawni Kurpie żywili się skromnie, głównie czarnym chlebem, kartoflami, kapustą, burakami, kaszą. Wśród napojów królowały barszcze, sok brzozowy oraz piwo jałowcowe. Obecnie najpopularniejsze potrawy tradycyjnej kuchni kurpiowskiej to:
Fafernuchy – kluski drożdżowe z mąki żytniej, buraków cukrowych lub marchwi
Pampuchy – smażone kluski drożdżowe
Rejbak/rejbok – kluski z tartych ziemniaków z dodatkiem kaszy mannej
Zupa kurpiowska – z kapusty i marchwi
Bliny – placki mączne z zsiadłym mlekiem
Krupnik kurpiowski – napój alkoholowy (spirytus, miód, goździki, cynamon, gałka muszkatołowa)
Psiwo kozicowe – piwo jałowcowe
http://www.zwiazekkurpiow.pl/historia_kurpiow.php